اتاق های گاز در جنگ جهانی دوم واقعیت یا افسانه؟

نویسنده: پروفسور روبر فوریسون

مترجم: رکتر سید ابوالفرید ضیاءالدینی

منبع : rasad.ir 19/10/84

اشاره:

سوءاستفاده از گرایشات فطری بشر به حمایت از مظلوم، رساترین تعبیری است که می توان آنرا محور همه فعالیت های جنبش صهیونیسم در طی قرن بیستم دانست، مفهومی که در ایجاد دولت نامشروع صهیونیستی در فلسطین و تحکیم پایه های آن بسیار مؤثر بودند.

این مفهوم به قدری در ذهنیت انسان غربی تلقین شده، که به صورت اعتقادات راسخ درآمده است و هر محقق و روشنفکری می داند که مخالفت با آن برای آنها بسیار گران تمام می شود.

ریشه همه این مظلومیت نمایی ها به افسانه کوره های آدم سوزی هیتلر می رسد. آیت الله خامنه ای در 11 بهمن 1380 در مورد افسانه کشتار یهودی ها می گوید: «تجربه اروپا در این مورد، عبرت آموز است. دولت آلمان صدوپنجاه میلیارد مارک به عنوان خسارت به یهودی ها داد؛ اما خسارت یهودیان از آلمان هنوز تمام نشده است؛ باز هم خسارت طلبکارند و باید به آنها داده شود! آنچه یهودی ها با آلمان کردند، کم و بیش با برخی کشورهای اروپایی دیگر- مثل اتریش، سوئیس، فرانسه، حتی تا چند سال قبل با واتیکان- نیز انجام دادند؛ همه باید خسارت بدهند؛ این خسارت تمام شدنی نیست!

در بعد روانی، اسرائیلی ها فعالیت های بسیار مهمی دارند. همه سیاستمداران خبرنگاران، روشنفکران، کارگزاران و نخبگان غرب باید در مقابل بنای یادبود کوره آدم سوزی سرتعظیم فرود بیاورند؛ یعنی همه، داستانی را که اصل صحت آن معلوم نیست، مورد تأکید قرار دهند و خود را بدهکار آن داستان قلمداد کنند؛ اینها روش هایی است که در تبلیغ دارند و همه معطوف به «مظلوم نمایی» است.»

اما، از آنجا که حقیقت همیشه پنهان نمی ماند، خوشبختانه برخی از مورخان و فلاسفه آزاداندیش غربی با تحقیقات خدشه ناپذیر خود، حقیقت ماجرای کوره های آتش سوزی برملا کردند. «اتاق های گاز (در جنگ جهانی دوم) واقعیت یا افسانه» نیز از جمله این تحقیقات باارزش است، که در ذیل به معرفی آن می پردازیم.

پروفسور روبر فوریسون نویسنده و محقق برجسته فرانسوی، متخصص و کارشناس عالی رتبه اسناد و مدارک تاریخی است.

این دانشمند مشهور فرانسوی و استاد سابق دانشگاه لیون، چند دهه از عمر خود را وقف مطالعه، بررسی و ارزیابی اسناد و مدارک به جا مانده از جنگ دوم جهانی کرده است. پروفسور روبر فوریسون در دهه هفتاد میلادی، یعنی حدود سی سال پیش از این، و قبل از اینکه مواضع و دیدگاه های خود را درباره وقایع مربوط به جنگ جهانی دوم به طور صریح و بی پرده آشکار نماید، این توفیق را به دست آورد، تا نه فقط اردوگاه های بازسازی شده جنگ جهانی دوم در آلمان و لهستان و فرانسه را از نزدیک مورد بررسی و ارزیابی کارشناسی قرار دهد، بلکه توانسته است به بسیاری از مراکز آرشیوی و اسناد طبقه بندی شده مرکز اطلاع رسانی معاصر یهود در فرانسه، اسناد دادگاه نورنبرگ و نیز دیگر اسناد بایگانی شده اروپا دسترسی پیدا کند و با سال ها صرف وقت، تک تک اسناد و مدارک مزبور را به طور دقیق و کارشناسانه مورد تحقیق و ارزیابی قرار دهد.

پروفسور فوریسون برای اولین بار حاصل دستاوردهای تحقیقاتی خود را به طور خلاصه و صریح، طی مقاله ای در روزنامه فرانسوی لوموند در سال 1978 منتشر کرد. افشاگری او در این مقاله، آنچنان کانون های صهیونیستی غرب را خشمگین و عصبانی کرد که بلافاصله این دانشمند بزرگ را مورد تهاجم تبلیغاتی و حتی فیزیکی قرار دادند. کانون ها و مراکز قدرتمند و ذی نفوذ یهودی و صهیونیستی در فرانسه همه توان و اهرم های خویش را علیه فوریسون به کار گرفتند؛ به طوری که این استاد دانشگاه لیون را از رفتن به کلاس درس و تدریس در دانشگاه محروم و منع کردند. گروه ها و دسته های شبه نظامی، متشکل از دختران و پسران یهودی با گرایشات صهیونیستی، حملات دیوانه وار علیه فوریسون را در خیابان ها و معابر عمومی آغاز کردند و او را چندین بار مورد ضرب و شتم قرار دادند به طوری که چندین بار براثر جراحات وارده، روانه بیمارستان شد.

خلاصه ادعانامه مجامع یهودی و کانون های صهیونیستی علیه فوریسون، استناد به بخشی از نوشته این دانشمند و محقق برجسته فرانسوی بود که در آن چنین آمده است:

من ]فوریسون[ تا سال 1960 به واقعیت کشتار بزرگ در «اتاق های گاز» اعتقاد داشتم. پس از چهارده سال اندیشه و مطالعه شخصی و آن گاه چهارسال تحقیق بی وقفه و خستگی ناپذیر، همانند بیست نفر از نویسندگان «رویزیونیست» (تجدیدنظرطلب) تاریخی، اطمینان یافتم که با یک دروغ بزرگ تاریخی مواجه هستم. از اردوگاه های «آشویتس» و «بیرکناو» چندین مرتبه بازدید کردم. در اردوگاه های «اشتروتهوف» (در آلزاس فرانسه) و «مایدانک» (در لهستان)، مکان هایی را که به عنوان «اتاق گاز» معرفی می شدند، بررسی کردم. در مرکز اطلاع رسانی یهود در پاریس، آرشیوها، دست نویس ها، شهادت های کتبی، اسناد مربوط به بازجویی محکومان جنگ جهانی دوم و دادگاه نورنبرگ و هزاران سند و مدرک دیگر به جا مانده از آن دوران را مطالعه کردم. برای یافتن پاسخ سؤال های خود، بی وقفه از متخصصین و تاریخ دانان پرسش کرده ام. سال ها اما بیهوده به دنبال فقط یک بازمانده از بازماندگان جنگ بودم که به چشم خود «اتاق های گاز» را دیده باشد، به حتی یک مدرک، فقط یک مدرک راضی بودم؛ اما همین یک مدرک را هم نیافتم. در مقابل آنچه یافتم، تعداد بیشماری مدارک مجعول بود؛ پس از آن با سکوت، مزاحمت، دشمنی، توهین و بالاخره ضرب و جرح و محاکمه مواجه شدم.

به هر روی، پروفسور فوریسون پس از انتشار اولین سری از نتایج تحقیقات خود، یعنی افشای اسرار پس پرده تاریخ جنگ جهانی دوم، مورد حمله گروه های فشار و کانون های قدرت یهودی در فرانسه قرار گرفت. او خود چنین می گوید:

یهودی ها در محدوده زندگی من دخالت می کردند. من به ناگهان دریافتم، آنها (پسران و دختران اسرائیلی) آن گونه که من تا آن زمان می شناختم، یعنی مثل آحاد انسانی که بتوان آنها را از یکدیگر تشخیص داد نیستند؛ بلکه در حکم گروه واحدی هستند که به شکلی تفکیک ناپذیر، به ویژه درخصومت و کینه توزی، با یکدیگر همداستان شده اند. آنها دیوانه وار، با لحن توأم با شکوه و تهدید آمدند تا در گوش من فریاد بزنند که مطالعات و تحقیقاتم آنها را عصبانی و آشفته کرده است. حرف آنها این بود که نتیجه گیری های تحقیقاتی ام باید با تفسیر و برداشت آنها از تاریخچه و ماجرای جنگ جهانی دوم موافق و همراه باشد. به من هشدار داده شد که چنانچه خواسته آنها را نپذیرم، کار و زندگی ام را از دست خواهم داد. کمی بعد از آن به دادگاه کشانده شدم. بعد هم مجموعه ای موسوم به سنهدرین بزرگ متشکل از روحانیون، پزشکان و دیگر چهره های شاخص و برجسته یهودی، مبارزه شدید و کینه توزانه ای را ازطریق رسانه های گروهی علیه من آغاز و از اعمال خشونت علیه من جانبداری کردند. رهبران سازمان های یهودی، مرا یک نازی می نامند. درحالیکه مقایسه ها نشان می دهد؛ من به فلسطینیان شبیه تر هستم. نوشته های من به یک معنی، سنگ های انتفاضه من به حساب می آیند. اگر بخواهم صریح تر سخن بگویم، باید اعتراف کنم که من بین رفتار رهبران صهیونیست تل آویو یا بیت المقدس و رفتار رهبران یهودی ساکن پاریس یا نیویورک تفاوت اساسی نمی بینم. هر دوی آنها همان خشونت، همان روحیه برتری جویی و استیلا طلبی، همان اصرار و پافشاری برای کسب امتیازات و حقوق ویژه را از خود نشان می دهند و همه اینها دارای سابقه ممتدی است که این جماعت در باج خواهی و اعمال فشار، همراه با سر دادن ناله و شکوه و مظلوم نمایی دارند.

پروفسور روبرفوریسون نویسنده و محقق برجسته و مشهور فرانسوی، در کتاب، «اتاق های گاز (در جنگ جهانی دوم) واقعیت یا افسانه؟» با استناد به دفتر خاطرات و یادداشت های دکتر یوهان پل کرمر پزشک مخصوص و مسئول اردوگاه آشویتس می نویسد:

در سال 1945، یعنی در آخرین ماه های جنگ، یک اپیدمی در اردوگاه «برگن- بلسن» شیوع پیدا کرد، به نحوی که آلمانی ها نتوانستند آن را مهار کنند، البته در آن زمان اوضاع عمومی آلمان بسیار از هم پاشیده و غم انگیز بود. هیچ گونه مواد غذایی و دارویی به اردوگاه های آلمانی نمی رسید. نیروی هوایی متفقین از ماه ها قبل جاده ها و راه های زمینی را بمباران می کرد. صحنه های وحشتناکی که انگلیسی ها پس از دستیابی به این اردوگاه دیدند، مربوط به همین شیوع تیفوس بود. عکس هایی که ازسوی متفقین از اجساد این اردوگاه گرفته شده، مربوط به ضعف و لاغری ناشی از بیماری تیفوس بود و کشتاری درمیان نبوده است. انگلیسی ها خود نیز در مهار آن دچار مشکلات بسیار شدند. آنچنان که بسیاری از اسیران براثر ابتلا به بیماری تیفوس می مردند و این تقصیر انگلیسی ها هم نبود. بنابراین، آلمانی ها و انگلیسی ها نبودند که در برگن- بلسن می کشتند؛ بلکه این تیفوس بود که کشتار می کرد. فوریسون با استناد به دفتر خاطرات پزشک مخصوص اردوگاه آشویتس می افزاید:

وقتی دکتر یوهان پل کرمر در تاریخ 30 اوت 1942، یعنی اواسط تابستان، -برای مدت 81 روز- به اردوگاه آشویتس رسید، مدت چهار ماه بود که آلمانی ها تلاش می کردند، اپیدمی تیفوس را مهار کنند و از بین ببرند.

به نوشته فوریسون؛ تبلیغات درباره موضوعاتی چون «اتاق های گاز» و نسل کشی، از همان سرچشمه های اولیه آن در سال 1941 تاکنون، اساساً ساخته و پرداخته سازمان های یهودی بوده است. در نتیجه تبلیغات مزبور، عامه مردم به تدریج متقاعد شده اند که آلمانی ها در زمان جنگ، برنامه ای را به منظور نابودسازی فیزیکی برخی گروه های انسانی به مورد اجرا گذاشتند که مسیر و روند آن، بیش از همه متوجه یهودیان بود. عامه مردم همچنین در نتیجه تبلیغات مذکور باور کرده اند که «اتاق های گاز» انحصاری برای نابودسازی یهودیان اختصاص داده شده بود. موزه های «هولوکاست» که فراوان در نقاط مختلف دنیا وجود دارند، امروز دارای یک ویژگی انحصاری یهودی هستند. «شوآ» که یک اصطلاح عبری است، امروز بیش از گذشته برای بیان این نسل کشی ادعایی مورد استفاده قرار می گیرد. ساختن متفقین غربی در ساختن این افسانه و میزان موفقیت آن، به هر اندازه هم که باشد، بازهم صرفاً نقشی جانبدارانه و حمایت آمیز و همواره تحت فشار سازمان های یهود بوده است. آن گونه که فوریسون نوشته است؛ رقم شش میلیون کشته یهودی، نخستین بار ازسوی خاخام میخائیل داو وایزمندل (1903- 1956) مطرح شد. خاخام یاد شده که آن زمان در اسلواکی مستقر بود، مبتکر اصلی مسأله دروغین آشویتس به حساب می آید. او براساس ادعاهای مطرح شده از سوی رودلف وربا و آلفرد وتزلر آن را ساخته و پرداخته است. این رقم شش میلیونی پیش از پایان جنگ، در نوشته های یک یهودی روسی به نام ایلیا راهرنبرگ که نفرت انگیزترین تبلیغات چی جنگ جهانی دوم به حساب می آید، نیز درج شده بود. سیدنی لویس برنشتاین یهودی که ریاست دایره امور سینمایی وزارت کشور انگلیس را در آن زمان برعهده داشت، از آلفرد کوک خواست تا از «فجایع نازی ها » فیلمی بسازد. کوک این درخواست را پذیرفت، اما در نهایت فقط صحنه هایی از فیلم او در معرض دید عموم قرار گرفت، زیرا نسخه کامل فیلم مورد اشاره، در بردارنده نشانه های مثبت از واقعیت بود که ادعاهای صهیونیستی مبنی بر کشتار یهود را مورد تردید قرار می داد و زیر سؤال می برد. اما به هر صورت رسانه های صهیونیستی به هر شیوه ممکن از این فیلم بهره برداری کردند. اجساد مردگان و نیز بیماران درحال مرگ را که براثر بیماری تیفوس مثل مرده های متحرک بودند، به عنوان قربانیان «طرح کشتار» و «نابودسازی» معرفی کردند. توده های مردم به آسان ترین وجه ازطریق تحریفات تصویری فریب داده شدند. برای مردم دیدن قسمتی از یک دیوار، توده ای کفش و اسکلت و یک دودکش کافی بود تا باور کنند که یک کشتارگاه را مشاهده می کنند. کانون های صهیونیستی با واگذار کردن این مأموریت مهم به هالیوود، یک سلسله فیلم های سینمایی درباره آزادسازی اردوگاه های آلمانی تهیه و تولید کردند. افکار عمومی به مسیری سوق داده شد که «مرده ها»ی مبتلا به بیماری تیفوس را عنوان «مقتول» و کوره های ویژه سوزاندن اجساد مردگان مبتلا به این بیماری مسری و مهلک را به عنوان «اتاق های گاز ویژه اعدام» و یا «کوره های آدم سوزی» بپذیرد و باور کند. درحالی که این اتاق های ادعایی کشتار با گاز، درواقع هرگز نه وجود داشتند و نه می توانستند وجود داشته باشند.

درباره اتاق های گاز نه دستور ساخت، نه مطالعه، نه سفارش، نه صورت هزینه و حتی یک سند و یک عکس وجود ندارد. در صدها محاکمه (در اورشلیم ]بیت المقدس[، فرانکفورت، نورنبرگ و غیره...) هیچ مدرکی در این باره ارایه نشده است. پروفسور فوریسون می گوید: من در آشویتس بودم در آنجا هیچ «اتاق گازی» وجود نداشت. شاهدانی که جرأت اظهار چنین جمله ای را داشته باشند، حرف خود را تمام نکرده تحت پیگرد قرار می گیرند. پس از جنگ جهانی دوم، سازمان صلیب سرخ جهانی که درباره «زمزمه های آشویتس» تحقیق کرده بود؛ واتیکان که اطلاعات و اسناد بسیاری از لهستان در دست داشت، نازی ها و کسانی که با آنها همکاری می کردند، همگی اعلام کردند: «اتاق های گاز»؟ ما نمی دانستیم.

اما چگونه می توان از چیزی که هرگز وجود نداشته اطلاع حاصل کرد. نازیسم مرد و با رهبر خود به خاک سپرده شد. آنچه امروز باقی مانده حقیقت است. باید شهامت بیان آن را داشته باشیم، عدم وجود «اتاق های گاز» و ساختگی بودن افسانه کشتار یهودی ها در جنگ جهانی دوم خبر خوبی برای بشریت مفلوک است. خبری که صلاح نیست بیش از این آن را پنهان نگه داریم و یا از افشای آن ترسی به خود راه دهیم.

به نوشته فوریسون «بلوف شوآ» یا هولوکاست (افسانه کشتار یهودی ها) نه فقط از لحاظ تبلیغاتی و سیاسی برای کانون های یهودی و صهیونیستی ارمغان فراوان به همراه داشته، بلکه کوه های متراکمی از طلا و پول نیز نصیب آنان کرده است